Ontbijt met Fred

Doesburg – Het was blijkbaar nog geen acht uur want de schuifdeuren van de Albert Heijn waren dicht.  “Nog niet open?”,  hoorde ik achter me.  Een man van een jaar of zestig met een linnen boodschappentasje kwam bij me staan.  Hij droeg een basebalpetje  en een donkere zonnebril. Een buikje bolde in de zwarte leren jas.

Pas toen hij zo dichtbij was dat ik de lauwe geur van bier in zijn adem kon ruiken, zag ik dat hij het was.  “Hoe gaat het?”  ” Ja goed” , antwoordde ik opgewekt.  “En met jou?” Het was er al uit;  de obligate wedervraag die je dit soort mensen NOOIT moet stellen.  “Nou, dat kon wel ’s beter.”  Hij zette de tas op de grond, want hij ging er eens goed de tijd voor  nemen.

“Ik zit helemaal stuk. Heb geen cent meer. Dat wijf heeft me financieel helemaal uitgekleed . Wat vind je daar nou van?  Ik mompelde iets waarvan ik hoopte dat het  iets was wat uitgeklede mannen fijn zouden vinden om te horen.

Blijkbaar vatte hij dat ook zo op , want hij vervolgde:  “Zeven ton heeft dat kreng me gekost en ook nog eens 2100 aan alimentatie per maand.  Zeg nou zelf, dat is toch niet normaal?”  Ik knikte braaf van nee,  terwijl ik me verbaasde dat er zoveel geld in die klootzak had gezeten.

Lui wijf

“Zie je d’r nog wel eens? “Neuh”, antwoordde ik, want iemand in de verte zien hardlopen telt niet, vind ik . “Ik ook niet, heb d’r al tien jaar niet gezien. Daar zorg ik ook wel voor.  Altijd om acht uur boodschappen doen, weet ik zeker dat ik haar  niet tegenkom. Was vroeger al een lui wijf.”  Gelukkig schoof op dat moment de deur open. “He Fred, leuk je weer gesproken te hebben”, zei ik, terwijl ik me snel door het klaphekje wurmde en me afvroeg waarvoor ik hier  ook al weer stond.

Fred was er echter nog helemaal niet klaar mee , sterker nog, die begon net lekker op dreef te komen en stortte zich vrolijk in het klaphekje naast me. “Volgende  week word ik 65 , ga ik met pensioen  en wat heb ik dan helemaal?  Juist!”, beantwoordde Fred zijn eigen vraag. “Helemaal niks!”  En wiens schuld is dat?  Het leek me op dit punt in de conversatie niet verstandig Fred er aan te herinneren dat ie al meer dan 10 jaar thuis zat wegens overmatig drankgebruik.  Niet bepaald een pré voor een vrachtwagenchauffeur.

Fred had stelling genomen ter hoogte van de voorverpakte groente en begon zich langzaam op te winden.  “Niets heb ik meer, dankzij die slet”,  siste hij waarbij hij pathetisch de armen in de lucht wierp en de “t” met speeksel kracht bijzette.   Ik had inmiddels besloten dat we die dag geen groente aten en nam de sluiproute via de dadels en de Opperdoezers. Bij het Italiëpad hield ik halt en veinsde ruime belangstelling voor het assortiment  soepstengels.

“Ik zal je één ding vertellen’, als dát wijf morgen voor mijn auto komt…. ” De gedacht dat Fred überhaupt nog auto reed, baarde me grote zorgen. Blijkbaar zag hij iets in mijn  gezicht, want hij vervolgde nu iets rustiger:  “nou ja,  ik zal d’r niet echt iets aandoen”.  Terwijl Fred nadacht over hoe hij  zijn ex slechts een beetje schade zou toebrengen, zag ik mijn kans waar  en vluchtte via de Mexicaanse tortilla’s en de Vietnamese noedelsoep  naar het brood. Ja brood. Dat was het! Ineens wist ik het weer.

Koers

Met het nog warme brood onder mijn arm,  zette ik koers naar de kassa.  Om vervolgens tot stilstand te komen achter het leren jasje van Fred. “Zeg”, zei Fred terwijl hij achterstevoren in de rij ging  staan en met zijn vinger in mijn borst prikte.  “Jij bent een vrouw, leg jij mij nou eens uit waarom vrouwen zo’n hekel aan mij hebben.”  “Jeej,  geen idee”, loog ik.   Gelukkig schoot de kassière te hulp door Freds boodschappen over de scanner te halen. “Mijn ontbijt”, lachte Fred en zette zes blikjes bier zorgvuldig in het linnen tasje. “Mijn ontbijt” zei ik wijzend op het warme brood.  Dat vond Fred erg grappig.  En met grote uithalen gierde hij het uit, waarbij de rest van rij verbijsterd toekeek. “Je bent een leuke buuhuuurvrouw”, hikte  Fred.  “Dit moeten we vaker doen.” Ik knikte gelaten. ” Mijn idee Fred. Mijn idee helemaal!”

ANDEREN LAZEN OOK:

De oerknal van de paradontoloog

De eenarmige Française

Burnouts zijn in

Doe mij maar een broodje lynx